هنگامی که زنان شروع به اقتباس از کت و شلوار زنانه در شیراز متناسب با سیلوئت خود کردند، برای آنها نماد برابری بین جنسیت ها، برابری در حقوق از چارچوبی چالش برانگیز قبل از سنت های تثبیت شده بود.
این ارتباط بصری بود که مسیر جدیدی را از نظر برابری طلب می کرد. کت و شلوار خیاط مردانه نمادی از قدرت، احترام و آزادی بود که زنان نیز می خواستند بخشی از آن باشند.
آملیا بلومر، روزنامه نگار آمریکایی و مدافع حقوق زنان و پیشگام در دفاع از حق رای زنان. به محض ورود به اروپا در سال 1851، او سبک جدیدی از لباس را ترویج کرد که به زنان اجازه می داد تحرک و راحتی بیشتری داشته باشند.
این مدلی شبیه به نیم تنه ای بود که در آن زمان استفاده می کردند، با یک دامن جمع شده در کمر به پاها با طول مدولار زیر زانو حجم و عرض می داد. زیر آن شلوارهای گشاد با تزئینات توری تا مچ پا جمع شده است.
تاثیری که به وجود آورد به سرعت در جامعه اروپایی به دلیل تغییر شدید ظاهر زنانه به دلیل گنجاندن شلوار مورد توجه قرار گرفت، زیرا در آن زمان لباس رسمی زنان مبتنی بر استفاده از دامن های بلند بود.
این به نوبه خود نمایانگر چیزی بود که آملیا اعلام کرد: رهایی زنان. استیونسون (2017 )، استدلال می کند که این سبک، به ویژه شلوار، بلومر نامیده می شود.، با اشاره به سازنده آن.
اینها به دلیل پوشیدن آملیا در مناظرات عمومی با موضوع حقوق زنان، مدت کوتاهی محبوبیت داشتند. این سبک نه تنها با توجه به اثرات مضر کرستری، آسایش و سلامتی را برای زنان فراهم می‌کرد، بلکه نشان‌دهنده آزادی فیزیکی زنان نسبت به آزادی حقوق بود.
نویسنده همچنین توضیح می دهد که پس از مدتی، مطبوعات بریتانیا – که در ابتدا از این سبک حمایت می کردند – به تدریج آن را به تمسخر تبدیل کردند.
Toussaint-Samat (1994) اشاره می کند که حتی ملکه ویکتوریا از این لباس احساس خشم می کرد و می گوید: “شلوار خانم بلومر حرمت خانه های بریتانیا را نقض می کند و می تواند باعث رهایی زنان و تحقیر مردان شود.” 169).
