چاشنی غذا هم به اندازه خود غذا مهم است. سس فلفل همدانیان یکی از انواع چاشنی پر طرفدار است که در مقطعی به یک ماده و غذای جدا نشدنی از مردم کشورمان تبدیل شد.
به نظر می رسد دلیل این امر این باشد که “کاپسایسین به رشد باکتری های اسید لاکتیک” در فلفل قرمز کمک می کند و “غذا را به گونه ای حفظ می کند که فاسد نشود”.
علاوه بر این، کپسایسین موجود در فلفل قرمز از بوی ماهی شور ماهی جلوگیری می کند و فساد غذا را کند می کند و محتوای قند بالای فلفل قرمز کره ای ماده خوبی برای طعم دادن به غذا بود.
در نتیجه، انرژی قرمز فلفل قرمز به این ایده اضافه شد که «ارواح شیطانی» را دفع می‌کند، بنابراین زغال چوب و فلفل حتی هنگام خیساندن سس سویا و غیره شناور می‌شدند، و حتی مرسوم بود که فلفل، شاخه کاج را آویزان کنید.
و زغال چوب در درب خانه هنگام به دنیا آمدن کودک (“فلفل”، “شاخه سوزن کاج” و “زغال” همگی عملکرد مهار تکثیر باکتری ها را دارند).
در هر صورت فلفل قرمز به دلیل عملکردی که دارد به ماده مهمی تبدیل شده است که نباید از غذاهای کره ای کنار گذاشته شود. بنابراین اکنون، پودر فلفل قرمز به یک چاشنی ضروری برای کیمچی و همچنین برای پختن سوپ یا تهیه غذا تبدیل شده است.
یک خلاقیت مهم دیگر در اینجا اضافه شد. گوچوجانگ، یکی از سس های سنتی ما (رب سویا، رب سویا) شروع به تهیه کرد.
مشخص است که گوچوجانگ در اواخر دهه 1700 ساخته شده است.
و در کتاب‌هایی مانند «Gyuhapchongseo» که در اوایل دهه 1800 گردآوری شد، Sunchang و Cheonan Gochujang به‌عنوان تخصص‌های محلی معرفی شده‌اند.
و در “اقتصاد جنگلی جئونگبو” که در سال 1765 ساخته شد، توضیح داده شده است که چگونه می توان یک پودر مالجانگ از دانه های سویا، سه رازک پودر فلفل قرمز و یک گل رازک از آرد برنج چسبناک را در سس سویا معمولی (چئونگ جانگ) غوطه ور کرد و سپس در آن سن کرد. خورشید.”
